در نظام تربيت ديني، محور و كانون همة محبتها، حب و مهرورزي به حضرت حق است و ساير محبتها بايد بر محور اين كانون بگردند. به تعبير دقيقتر، براساس تربيت ديني، در نظام هستي محبت با لذات مختص حضرت حق است و جايز نيست كه انسان نسبت به موجودات ديگر، در عرض محبت خدا، مهر بورزد. بلكه محبت نسبت به اشخاص و امور ديگر در صورتي مقبول است كه در طول محبت خدا باشد و اين محبت به نوعي از سوي حضرت حق مورد تاييد قرار گرفته باشد. زيرا لازمة محبت حقيقي، گشودن سفرة دل فقط در محضر محبوب است. براين اساس، كسي كه خداوند را محبوب با لذاتِ خويش قرار داده است، بايد دقت كند، سفرة دل خويش را در مواضع نامناسب نگستراند. بدين خاطر است كه مولاي متقيان علي(ع) فرمود: «مبادا محبت و دوستيات را در غير محل خود به كار بري.»
انسان بايد سفرة دل خويش را در محضر محبوبهايي بگشايد كه خيرخواه و دوستدار رسيدن او به كمال حقيقي هستند. پيامبر و اهل بيت او در زمرة كاملترين مصداقهاي چنين محبوبهايي هستند. در اين مقاله، دربارة محبت به پيامبر و اهل بيت او، از چند جهت سخن ميگوييم.
